Ponadczasowe czyli uniwersalne II

Uniwersalność dzieł sztandarowych dotyczy wyjątkowości Formy i Treści w nich zawartych i rozpościera się między wieloma przejawami: od opowieści do czystej sztuki, od maestrii wykonania dzieł renesansowego malarstwa do uproszczeń i ascetyczności niektórych współczesnych przejawów, od iluzji przestrzeni do rzeczywistej przestrzenności rzeźby lub obiektu, od malarstwa impastowo- laserunkowego do instalacji, od przedstawienia odrealnionego do gotowego przedmiotu, od malarstwa, rysunku i rzeźby do  multimedialności i interdyscyplinarności.
Od sacrum do profanum, od piękna do brzydoty, od naśladownictwa natury do abstrakcji, od odrealnienia do reality i urealnienia maksymalnego, od planowania do wykorzystania przypadku, od emocjonalności do świadomości przez działanie intuicji , od subiektywnego do obiektywnego, od cykliczności do awangardy, od ekspresji artystycznej dzieci do świadomości geniusza itd..
Niezmienniki wszechczasów spinające te krańcowe zjawiska w sztuce to Kompozycja określająca Formę i przeżycie artystyczne.

Tej wyjątkowości Formy i może Treści przeciętny odbiorca nie dostrzega stosując swoisty snobizm. Tym samym odbiera to co wie. A mało wie. Tylko subiektywizm i tylko emocjonalność są jednak „przemijające” i nie wystarczające. Im więcej wiesz tym więcej czujesz mimo zasadzek rutyny. Intuicja, wiedza, postrzeganie i emocje przeplatają się u każdego specyficznie
Laik zachwyca się niektórymi dziełami na zasadzie dziwnego anarchistycznego sentymentu. Plagiatowo. Kabaretowo.