„Hiszpania’ Salvadora Dali
Osobliwym zaprzeczeniem przestrzenności i jej odwracalnością oraz przykładem figury dwuznacznej jest ten obraz. Już odrealnienie polegające na tym że w przestrzeni pustkowia hiszpańskiej pustyni autor umieszcza szafkę nocną daje dziwna przestrzeń- nienaturalną. Z szuflady pojawia się wystająca dwuznacznie ni to krew, ni to czerwona chustka. Oparta o ten drobny mebel , lakonicznie zanotowana kobieca postać- raz konturem drugi przyoblekając się w materię- współgra ze sceną w dali w odwracalny i dwuznaczny sposób. Jej sutki są równocześnie głowami dwóch postaci walczących ze sobą na koniach w głębi. Podobny zabieg zaprzeczenia przestrzenności dotyczy głowy tej postaci.
Sytuacja tak przedstawiona nawiązuje do idei anamorfoz przestrzennych miejsca. Z jednego punktu widokowego- tu w przedstawianej z wyobraźni scenie w iluzji przestrzeni rozłożone w przestrzeni elementy układają się w inne przestrzennie przedstawienie.
Te wszystkie formalne zabiegi typowo surrealne, obok takich typowo malarskich jak osobliwa tonacja obrazu, maksymalny według wielkości występowania podział na grunt i niebo, sposób malowania od renesansowy, zróżnicowanie planów, zestawienie płynnych linii z geometrycznością mebla- prostopadłościanu itd. miały w zamyśle Salvadora Dali wydobyć pełnię dramatyzmu wydarzeń dotyczących wojny w Hiszpanii w 1938 roku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz