Naukowe aspekty obserwacji "Mona Lisy" Leonarda da Vinci

Naukowe zagadnienia odkryte przez Leonarda da Vinci to z jednej strony wiedza o tym że malarstwo jest iluzją przestrzeni (poza rzeczywistą przestrzennością impasty malarskiej, kolażu, asamblażu i malarstwa materii), z drugiej świadomość, że panująca dobitnie w naturze perspektywa zbieżna jest złudzeniem optycznym. Z jednej strony poszukiwanie wyrazu związanego ze zastosowaną ogólną kontrastowością, z drugiej nawet naukowe efekty postrzegania związane z położeniem oczu obserwatora wobec dzieła sztuki.

Obraz Leonarda da Vinci pod tytułem „Mona Lisa”, to bardzo znana iluzja przestrzeni, i malarstwo laserunkowo- impastowe. Uśmiech Mona Lisy staje się wyraźniejszy, gdy obserwator patrzy portretowanej w oczy, wydaje się niknąć gdy zwrócimy wzrok na jej usta, co wynika z patrzenia albo bezpośrednio na obiekt, albo pod kątem.

Podobne efekty optyczne stosował w swoich pracach Rembrandt van Rijn- malarz epoki Baroku. Obserwacja jego obrazów zakłada, że oko sie nie porusza, lecz spoczywa na obszarze najwiekszej wyrazistości przedstawienia i to z takiej odległości, że ta sfera pokrywa się ze sferą najostrzejszego widzenia na siatkówce.

Rembrandt van Rijn, „Dawid i Jonatan”, olej, 73x 61.5 cm, 1642 r. Ermitaż, Petersburg [źródło: Google Art Project, Wikimia Commons]