Wesołych Świąt

Yasumasa Morimura "Portret" 1989-1990 r. 2,2x3m, "History of Modern Art." H. H. Arnason, PEARSON NY,Unversity.

Yasumasa Morimura "Portret" 1989-1990 r., fotografia

To ostatnia interpretacja znanego motywu ponadczasowego, a zaczynającego się od przedstawienia aktu "Spiąca Wenus" w wykonaniu Giorgione. To wersja współczesna, postmodernistyczna, a więc tu zawierająca ironię i charakter cytatu, a przecież nie dekomponująca . To również przedstawienie jako żywy obraz, a jednak zmienione w stosunku do "Olimpii" Maneta. Przeładowane, orientalne, żartobliwe, eklektyczne. Z pierwowzoru pozostały udrapowanie, gest postaci razem z wyrazem psychologicznym i zarys kompozycji. Jakoś się to mieści jako całość zabiegów w koncepcji współcześnie modernistycznej zakładającej ideowo wymianę kultur świata Nic nowego i twórczego jednak w warstwie Formy, tak jak nic specjalnie twórczego nie dała sztuka nowoczesna w epoce schyłku.

Odrealnienie tkaniny

 Katarzyna Kozyra "Olimpia", 1996 r.  instalacja  (3foto i film wideo), foto kolekcja prywatna, depozyt  Muzeum Narodowe, Kraków

Katarzyna Kozyra "Olimpia", fotografia

To współczesna wersja ponadczasowego tematu, aktu potraktowanego w tej pozie po raz pierwszy przez Giorgione. To nie jest oczywiście malarstwo, tylko w zasadzie przykład żywego obrazu to znaczy wersji uprzestrzennienia znanego dzieła ale po dokonaniu zapisu dokumentacyjnego- fotografii. Praca polskiej artystki nawiązuje niestety do "aroganckiej wersji "Olimpii" Maneta a nie do sakralnego ujęcia Giorgione lub Tycjana. To przejaw profanum i chęć zbliżenia się do zwyczajności dosłownej- przedstawiana kobieta prawdopodobnie jest po chemioterapii. Nie ma w tym przedstawieniu niuansów w przedstawianiu planów, a raczej dominuje ślepa potrzeba postmodernistycznego cytatu. Gdzie zatem to wielkie renesansowe odrealnienie i uduchowienie się podziało ?

Biele, szarości, czernie; ażurowe do litych mas; połyskliwe do matowych; owalne małe do prostopadłościennych dużych; biologiczne do geometrii itd

Edouard Manet  "Olimpia" olej, 208x 274 cm, Museum  Orsey, Paryż

Edouard Manet  "Olimpia" olej

To znany temat z przedstawienia malarskiego Giorgione i Tycjana, pojawiający się w czasie w wielu propozycjach. I o ile tamte renesansowe obrazy były pełne: sacrum, uduchowienia i ponadczasowego, to ta wersja jest już jedną z pierwszych zapowiadająca jakby rozwój sztuki w stronę profanum. O ile tamte postaci nie patrzą w oczy widzowi i są nieobecne, to ta kobieta jest portretem  Olimpii- paryskiej prostytutki bezczelnie patrzącej  na wprost.  Według Heleny Ciszewskiej tym obrazem zaczyna się sztuka współczesna. Mimo że jego autorstwem jest Manet będący przecież impresjonistą, a więc praktykiem sztuki XIX wieku i do tego wyznawcą postaci perspektywy malarskiej i do tego stosowanej "na zatarciach kształtu" przedstawianych obiektów. To więc ciągle malarskie przedstawienie w iluzji przestrzeni , zróżnicowane planami i elementami pozostałymi, to wiec ciągle odnośnik do tradycji od renesansowych, ale już w nowej postaci. Piękne czasy XIX wieczne. Piękna kobieta?

A czy warto było zaprzeczać tradycji do tak entropicznych rozwiązań jakie mamy dzisiaj? Do końca sztuki. Do tego całego konceptualnego i postmodernistycznego burdelu.

Wernisaż wystawy współczesnego i sakralnego witrażu Marcina Czeskiego, Galeria Reflektarz,  Krotoszyn, 16 11.2018r.

Życzenia owocnych jesiennych spacerów po działce

Zyczenia obfitego grzybobrania

20 PREZENTACJE Leszno 208 "Ziarrnko prawdy" Wernisaż wystawy 20.10.2018r. Ratusz w Lesznie.

Biedronkowa jesienna eksterminacja

 

Po pierwsze i ostatnie, liczba dwa pojawia się w tej opowieści anegdotycznej jako określająca liczby istotnych zjawisk. Już nie jeden, czy trzy, ale też nie Trójca Święta, czy siedem i nie daj Boże sześć. Za drugim podejściem wszystko się zdarzyło. Zwycięski okrzyk "śmierć" padł jak w słynnym filmie “Władca Pierścieni” gdy moralnie wyżej strona- ludzka krzyczała na stoku góry pod murami miasta przed bitwą z prymitywnymi i tylko instynktownymi Orkami to jedno słowo. Niezapomniane to przeżycie, ale podparte istnieniem we mnie sumy archetypów psychicznych: wiedzy, intuicji I spostrzegania. O empatii nie wspomnę.

Drugi raz podchodziłem do inwazji uroczych, idealizowanych I personikowanych biedronek pojawiających się tu u mnie na wsi: drugi raz dzisiaj i drugi w historii 10 letniego tu pobytu. A dziś właśnie po fali zwiątpienia i po stwierdzeniu że elektroluks który w kolorze niebieskim zalegał podłogę w schowku przez wyrzuceniem niechcianym zwłaszcza że jestem człowiekiem: “chomikiem” i tą no... “sową” ,nie działał za mocno- no słabo wciągał.

Drugi raz! Ale się zawziąłem, i nie zważając przy tym na nakazy z empatii w sumie się biorące o ochronie życia wszelakiego- ale nie w wymiarze naiwnym postmodernistycznym, tylko od biblijnym czy od buddyjskim. Wiadomo istnieje “waga empatii”, ale nie tylko w bajkowym I infantylnym wymiarze. A słynąłem z tego przed samym sobą, że zawsze muchy ratowałem przez spłynięciem w zlewie z potokiem wody od naczyniowej, czy właśnie biedronki przed upadkiem zupełnym, ale geometrycznym i nawet robaszki gnojne urocze w wizualności połyskliwych odwłoków (z nieba do obornika- co za upadek). Wyczyściłem i udrożniłem ten elektroluks i zaczęła się inwazja i eskterminacja, co do wędrujących dla nas bezsensownie- za celem tam i z powrotem- czerwonych punkcików na ścianie. I nawet mi nie przemknął obraz mnie samego w trumnie z biedronkami po mnie łażącymi, co by się stało, gdyby się rozpleniły do końca i ekstremalnie u mnie w pokoju zamkniętym może szczelnie, gdzie czytuję różne pisma,, tylko raczej wspomnienie moich fascynacji buddyzmem i reinkarnacją według której zbrodniarze cofają się w szeregu żywotów do zwierzęcego w następnym czasowo- na przykład właśnie do owadziego. Macie za swoje eeee... Marzeno, Macieju, Kaligilo, Dzingis Chanie, Hitlerze, Stalinie, Leninie, Markizie de Sade którego książki czytałem z lekką fascynacja i obrzydzeniem- onegdaj i macie innego gatunku psychopatyczna hołoto. Niech żyje empatia w sprzecznych warunkach żywota powiedziałem do siebie na końcu procesu I poszedłem wyrzucić pojemnik z elektrouksa na śmieci , ale tak, aby resztki przeżyłe robactwa mogły wyjść na wolność.

Projekt rozety, papier, 30x30 cm.

 Tycjan "Wenus z Urbino" olej na płótnie, 1538r. 119x 169 cm, Uffizi, Florencja, Włochy

Giorgione "Spiąca Wenus", olej na płótnie, 1509 r., 108,5x 175 cm, Galeria Narodowa Drezno.

Giorgione "Spiąca Wenus",  

Temat uniwersalny- akt kobiecy,  Giorgione jako pierwszy określił w tej postaci, tak śpiącej pięknej kobiety, i to  w otoczeniu odrealnionym i idealizowanym, na wzór renesansowego sposobu przedstawiania przestrzeni. Odrealniona to scena, bowiem kto z nas śpi w naturalnym otoczeniu, w takiej draperii  ustawionej na podłożu ziemi? Idealizowana, bo pejzaż przedstawiony jest tu nienaturalnie piękny- uporządkowany.
Przedstawienie starożytnej  bogini miłości Wenus- w tym ujęciu jak i omawianym wcześniej ujęciu Tycjana przyobleka się w takie właśnie otoczenie współczesne autorowi i takie ułożenie ciała gdy kobieta przysłania sobie przyrodzenie., z gestem na owe czasy szokującym, a dzisiaj tylko rozczulającym,
W obu przypadkach to malarstwo światłocienia z kolorem stonowanym światłem ciepłym, żółtym, jakby zachodzącego słońca. Czy ten charakter światła mógł mieć w zamierzeniach autorów wyraz symboliczny, tak jak symboliczny i pełen wymowy może być rytm spiralny, czy różne postaci przedmiotów będących zatem atrybutami? Oczywiście że tak.
Pięknie i niepowtarzalnie namalowana to postać z zamkniętymi oczami i  pełna spokoju. Jeszcze nie nastąpił mroczy czas baroku, z tylnymi planami ciemnym, ze skrótami perspektywicznymi czy z ruchem pozornym wydobytym na przykład skosami, lub gestem postaci.
A materia malarska w tej pracy jest niepowtarzalna, bo wydobyta malowaniem olejnym- laserunkowo impastowym. A kompozycja wyrafinowana, a plany ustawione czyli zróżnicowane. Zastosowana w tym akcie dwuznaczność nie narzucająca się od razu,  polega na erotyzmie, jako połączeniu pięknego powabnego ciała z uduchowieniem i wyrazem nieobecności, może być  następstwem wnikliwego oglądu polegającego na analizie do nowej syntezy.
Odbiór tej pracy rozpościera się od zachwytu do zdumienia uniwersalnością i nieprzemijającym charakterem tych wszystkich renesansowych wielkich przedstawień, które pozostały po wielkich artystach potrafiących w jedno połączyć wiele wymiarów do rozstrzygnięcia po to by wykrystalizować arcydzieła. 

 VI Mediations Biennale Poznań, Sala Targi Poznańskie

Życzenia urokliwych spacerów jesiennych po własnej działce.

Międzynarodowy Plener Artystyczny Pałac w Tarcach; poplenerowa wystawa prac.

Międzynarodowy Plener Artystyczny 'Wolność" Pałac w Tarcach; Tomek Wendlandt, Arek MArcinkowski, Ania przy grafice  i jej zajęcia w pracowni.

Międzynarodowy Plener Artystyczny "Wolność" Pałac w Tarcach; pracownia w pałacu, Arek Marcinkowski i Włodzimierz Trawiński

Międzynarodowy Plener Artystyczny "Wolność" Pałac w Tarcach; pokój plenerowy, szkic obrazu kominek w piwnicy (rycerz zamiast rury)

Międzynarodowy Plener Artystyczny "Wolność", Pałac Tarce, Szkice malarskie Włodzimierza Trawińskiego, Iza Rudzka przy swoim obrazie

Międzynarodowy Plener Artystyczny, Pałac w Tarcach koło Jarocina; zaczęte obrazy.

Międzynarodowy Plener Artystyczny "Wolność" Pałac w Tarcach

Międzynarodowy Plener Artystyczny "Wolność", pałac w Śmiełowie, Kościół w Jarocinie.