Teatr tradycyjny często operował iluzją przestrzeni (np zapisem pozornej przestrzeni z tle) i rzeczywistą przestrzennością z definicji istnienia sceny i np mebli, ludzi-aktorów). Ten spektakl zastosował celową grę między tymi jakościami i to w zwielokrotnionych scenach i sceneriach. Postaci i przedmioty grały z ich iluzyjnymi przedstawieniami (projekcje filmowe) uzupełniając się o ustalanie relacji przestrzennej za pomocą cieni też rzeczywistych i iluzyjnych. Każda scena posiadała rzeczywiste i iluzyjne drzwi. Spektakl tak formalnie przeprowadzony dotyczył ludzkiej kondycji w wymiarze egzystencjalnym i w wymiarze współczesności.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz